روماتیسم مفصلی یا آرتریت روماتوئید نوعی بیماری سیستمیک ، مزمن و خودایمنی است که شیوع آن در بین خانم های 30 تا 55 سال از دیگر افراد بیشتر است.
روماتیسم مفصلی معمولا مفاصل کوچک بدن را درگیر و موجب بروز درد ، تورم و التهاب مفاصل می شود و اغلب مفاصل را در هر دو طرف بدن درگیر می کند و می تواند مشکلات زیادی برای بیمار به همراه داشته باشد.
آرتریت روماتوئید بدلیل حمله دستگاه ایمنی به سلول های بدن بخصوص سلول های سینوویوم مفاصل بدن است.
سینوویوم لایه ای سلولی است که سطح درونی کپسول مفصلی را پوشانده و وظیفه آن ترشح مایع مفصلی است.
تخریب مفاصل و اختلال در عملکرد آن ها از مهم ترین عوارض این بیماری مزمن مفصلی هستند.
تاکنون علت اصلی بروز بیماری مشخص نشده اما متخصصان برخی اختلالات و یا ضعف سیستم ایمنی را در بروز آن موثر می دانند.
این بیماری در صورت پیشرفت و بی توجهی به آن می تواند ریسک بروز بیماری هایی همچون پوکی استخوان ، بیماری های گوارشی و بیماریهای قلبی و عروقی را افزایش دهد.
علائم روماتیسم مفصلی
- درد مفاصل
- تشدید درد پس از مدتی بی حرکتی مفصل
- خشکی و کاهش انعطاف پذیری مفاصل
- ضعف و خستگی مزمن
- تغییر شکل مفاصل بدن
- تخریب غضروف مفصلی
- کاهش دامنه حرکتی مفاصل بدن
- التهاب مفاصل
- تب و کاهش اشتها
- ندول های روماتیسمی بر سطح پوست
روش های درمان
اگرچه تاکنون درمان قطعی برای این بیماری شناخته نشده اما روش های درمانی می توانند با تخفیف علائم بیماری شرایط فرد مبتلا را بهبود بخشند.
کاهش سطح فعالیت برای جلوگیری از تشدید ضعف و خستگی توصیه می شود و به جلوگیری از تخریب بیشتر مفاصل کمک می کند.
در صورتی که تغییر شکل مفاصل رخ داده باشد ، ممکن است پزشک با تجویز بریس های مخصوصی به اصلاح ناهنجاری های ایجاد شده کمک کند.
داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی مانند آسپرین ، پیروکسیکام، ناپروکسن و ایبوپروفن و داروهای استروئیدی مانند پردنیزولون نیز برای تخفیف علائم بیماری توسط پزشک تجویز می شوند.
عوارض جسمی و حرکتی ناشی از روماتیسم مفصلی با فیزیوتراپی قابل بهبود هستند.
تمرینات فیزیوتراپی نقش موثری در کاهش خشکی مفاصل و افزایش انعطاف پذیری آن ها شده و دامنه حرکتی مفاصل را که به دلیل این بیماری محدود شده را افزایش می دهد.
کلمات مرتبط :
