سندرم آرنج تنیس بازان یا اپی کندیلیت جانبی که با نام تنیس البو نیز شناخته می شود ، یک بیماری شایع است که با درد و التهاب در قسمت بیرونی آرنج مشخص می شود. علیرغم نامش، این سندرم مختص بازیکنان تنیس نیست. در واقع، افراد درگیر در حرکات تکراری بازو مانند نقاشان، نجارها و حتی کارمندان اداری را تحت تاثیر قرار می دهد. چرا به آن تنیس البو می گویند؟ از نظر تاریخی، اولین بار در تنیس بازان به دلیل حرکات مکرر مچ و ساعد در حین بازی شناسایی شد. امروزه، متخصصان پزشکی می‌دانند که هرگونه فشار مکرر بر روی تاندون‌هایی که ماهیچه‌های ساعد را به آرنج متصل می‌کنند، می‌تواند منجر به این عارضه شود.
سندرم آرنج تنیس بازان سالانه حدود 1 تا 3 درصد از جمعیت را تحت تأثیر قرار می دهد، اغلب در سنین 30 تا 50 سال. اگرچه درد تهدید کننده زندگی نیست، اما می تواند به طور قابل توجهی بر فعالیت های روزانه و کیفیت زندگی تأثیر بگذارد و درک و رسیدگی به این وضعیت را ضروری می کند. به طور موثر
مفصل آرنج یک ساختار پیچیده است که در آن استخوان‌ها، ماهیچه‌ها و تاندون‌ها با هم کار می‌کنند تا امکان حرکت را فراهم کنند. سندرم آرنج تنیس بازان به طور خاص تاندون‌های ماهیچه‌های ساعد را درگیر می‌کند که به اپیکوندیل جانبی – یک برجستگی استخوانی در قسمت بیرونی آرنج – متصل می‌شوند.
هنگامی که حرکات تکراری مانند گرفتن، چرخاندن یا بلند کردن را انجام می دهید، پارگی های کوچک در این تاندون ها ایجاد می شود. با گذشت زمان، این ریز پارگی ها منجر به التهاب، درد و ضعیف شدن ساختار تاندون می شود. در صورت عدم درمان، این می تواند بدتر شود و در ساده ترین کارها، مانند بلند کردن لیوان قهوه یا دست دادن، اختلال ایجاد کند.
علل سندرم آرنج تنیس بازان
آرنج تنیس بازان محدود به ورزشکاران نیست. در اینجا دلایل رایج وجود دارد:
فعالیت های تکراری: حرکاتی مانند چکش زدن، تایپ کردن، یا نقاشی می تواند تاندون ها را تحت فشار قرار دهد.
خطرات شغلی: مشاغلی که به حرکات مکرر مچ و بازو نیاز دارند (مانند لوله کش ها، سرآشپزها) حساسیت را افزایش می دهند.
ورزش و سرگرمی: به غیر از تنیس، فعالیت هایی مانند اسکواش، گلف و حتی باغبانی می تواند باعث این عارضه شود.
یک تصور غلط رایج این است که آرنج تنیس بازان همیشه از فعالیت بدنی ناشی می شود. با این حال، تکنیک ضعیف یا تجهیزات ناکافی (مانند گرفتن نامناسب راکت تنیس) نیز می‌تواند منجر به کشیدگی شود.
علائم و نشانه ها
آرنج تنیس بازان اغلب با ناراحتی خفیفی شروع می شود که طی هفته ها یا ماه ها بدتر می شود. علائم کلیدی عبارتند از:
- درد یا سوزش در قسمت خارجی آرنج
- قدرت گرفتن ضعیف، به ویژه هنگام بلند کردن اجسام.
- مشکل در انجام کارهایی مانند باز کردن شیشه ها یا چرخاندن دستگیره های در.
اگر درد ادامه یابد یا بدتر شود، بسیار مهم است که به دنبال مراقبت های پزشکی باشید. موارد شدید ممکن است شامل سفتی، تورم یا حتی درد ارجاعی در ساعد و مچ دست باشد.
تشخیص شامل ترکیبی از معاینات فیزیکی و آزمایشات تصویربرداری است. در طول ارزیابی بالینی، پزشک ممکن است:
- حساسیت اطراف اپی کندیل جانبی را بررسی کنید.
- از شما بخواهد برای ارزیابی درد و قدرت حرکات ساده انجام دهید.
اگر وضعیت بهبود نیابد یا مشکوک به مشکلات دیگری باشد، ممکن است از آزمایش‌های تصویربرداری مانند اشعه ایکس یا MRI برای رد شکستگی، آرتریت یا گیرافتادگی عصبی استفاده شود.
درمان سندرم آرنج تنیس بازان
درمان های غیر جراحی
برای اکثر افراد، آرنج تنیس بازان را می توان به طور موثر بدون جراحی مدیریت کرد. خط اول درمان اغلب شامل استراحت و اصلاح فعالیت است که به تاندون اجازه می دهد تا به طور طبیعی بهبود یابد. کاهش یا توقف موقت فعالیت هایی که درد را تشدید می کنند ضروری است.
- فیزیوتراپی: فیزیوتراپی تخصصی دست یک راهکار موثر در درمان تنیس البو است. فیزیوتراپیست می تواند شما را از طریق تمرینات خاص برای تقویت عضلات ساعد و بهبود انعطاف پذیری راهنمایی کند. تمرینات غیرعادی، که در آن عضله تحت تنش طولانی می شود، به ویژه مفید هستند.
- بریس‌ها : انواع بریس مخصوص آرنج می‌توانند فشار وارده بر تاندون‌های آسیب‌دیده را کاهش دهند و در طول فعالیت‌های روزانه یا ورزش تسکین دهند.
- درمان سرد و گرم: استفاده از کیسه یخ می تواند التهاب را کاهش دهد، در حالی که گرما درمانی باعث بهبود گردش خون می شود.
سازگاری با این روش ها بسیار مهم است، زیرا بهبود تاندون اغلب هفته ها تا ماه ها طول می کشد.
داروهای تسکین دهنده
وقتی درد غیر قابل کنترل می شود، داروها می توانند کمک کنند. گزینه های بدون نسخه مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن به طور موثر درد و التهاب را کاهش می دهند. با این حال، آنها باید به مقدار کم و طبق دستور یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی استفاده شوند.
برای موارد شدید، تزریق کورتیکواستروئید ممکن است توصیه شود. این تزریق ها التهاب را در محل مورد هدف قرار می دهند و تسکین قابل توجهی را ارائه می دهند. با این حال، اثرات آنها موقتی است و استفاده مکرر می تواند به مرور زمان تاندون را ضعیف کند.
برخی از افراد درمان‌های جایگزین مانند طب سوزنی یا داروهای گیاهی را بررسی می‌کنند، اگرچه اثربخشی آنها متفاوت است و باید با احتیاط برخورد کرد.
درمان های پیشرفته
در موارد مزمن یا مقاوم، درمان های پیشرفته راه حلی را ارائه می دهند:
درمان پلاسمای غنی از پلاکت (PRP)
شاک ویو تراپی برون بدنی (ESWT): غیر تهاجمی و محبوبیت فزاینده ای دارد، این درمان از امواج صوتی برای تحریک ترمیم بافت استفاده می کند.
جراحی: به ندرت ضروری است، گزینه های جراحی شامل برداشتن بافت آسیب دیده یا چسباندن مجدد تاندون ها است. جراحی تنها پس از ماه ها درمان محافظه کارانه ناموفق در نظر گرفته می شود.
سوالات متداول
آیا سندرم آرنج تنیس بازان به خودی خود بهبود می یابد؟
بله، موارد خفیف آرنج تنیس بازان اغلب با استراحت و اجتناب از فعالیت های تشدید کننده برطرف می شود. با این حال، موارد مزمن یا شدید ممکن است نیاز به درمان حرفه ای داشته باشند.
آیا آرنج تنیس بازان فقط در اثر بازی تنیس ایجاد می شود؟
خیر، آرنج تنیس بازان می تواند ناشی از هر حرکت مکرر بازو، از جمله فعالیت هایی مانند تایپ کردن، نقاشی، یا باغبانی باشد.
بهبودی از تنیس البو چقدر طول می کشد؟
بهبودی متفاوت است اما به طور معمول بسته به شدت و رویکرد درمانی از چند هفته تا یک سال متغیر است.
آیا درمان های خانگی برای آرنج تنیس بازان وجود دارد؟
بله، استفاده از یخ، استراحت و استفاده از بریس می تواند تسکین دهنده باشد. تمرینات کششی و تقویتی ملایم نیز کمک می کند.
آیا آرنج تنیس بازان به یک وضعیت دائمی تبدیل می شود؟
در حالی که به ندرت، آرنج تنیس بازان درمان نشده می تواند منجر به درد مزمن یا آسیب دائمی تاندون شود. درمان زودهنگام برای بهبودی کامل بسیار مهم است.
